Olimpiado 2012

Spektakloj – la deziro montri sin

Naskiĝis la homoj, elploris, kiel oni diras, kaj komencadis la lukto por vivo kaj supervivado. Ja ne estis facile akiri manĝon, malfortuloj ili estis compare kun ĉirkaŭvivuloj.

Do, jarmiloj trapasis ĝis kiam la homoj akiris spiritĉeeston kaj sentis la bezonon prizorgi ne nur la stomakon sed ankaŭ la animon.

Ekestis tempo por deziro “eliri” el familio, montri sin kaj ricevi aplaŭdojn de pli multenombra publiko.

Kaj jen antikva Grekujo – teritorio loĝata de la antikvaj grekoj, sed ankaŭ konsistanta el centoj da individuaj urbo-ŝtatoj – polis. Ĉiu loĝloko (eĉ la vilaĝoj) estis polis. Logike do, la vivo en “la ŝtatoj” esti subigita de militado.

Ĉefe, homoj vivis en pli fermita rondo oykos (de οίκος – domo komunumo de familio kaj sklavoj, laborantaj por ĝi), kiu Aristotelo priskribis kiel la plej malgranda parto de la polis.

Do kiel vi povus ne kuntiri la animon!

Kaj oni komencis.

Literaturo, lirika poezio, poemoj, dramo, filozofio, oratorio, matematiko kaj fiziko, danco, ktp. Ĉu vi scias pri Aristotelo, Homer, Esquilo, Eŭripido, Sofoklo, Pitagoro, Arkimedo aŭ Safo? Tiam kion parolu pli!

Sed…

Aperoj – aperoj, ili estis pli malsamaj areoj de la penso. Por partopreni ilin postulas sufiĉe seriozan intelektan kompetentecon kaj mensan penadon. Inkludante la aŭdantaro – sidis tie aŭskultante filozofo aŭ matematikisto, kies rakontoj de liaj kolegoj eĉ malfacile kompreneblaj…

Malpliiganta publiko, ĉiam sentas ke io mankas.

Specteco! Brila, videbla kaj ekscitiga!

La plej spritaj homoj pruviĝis en fama Olympia. Anoncis atletajn sportludojn honore de la Dioj de Olimpo. Olimpika – nomita je la restadejo de la Dioj, la monto Olimpo, la koincido kun la nomo de la urbo estis hazardo. 🙂

Saĝaj homoj metis la komencon! Pripensadis bone la plej grave por ilia sukceso.

Kaj plej grava el plej gravecoj estis la halto de militbataloj dum la sportludoj kaj la disĵeto de la partoprenantoj hejme. Vi komprenas – se tiu ne estis la ludoj restus lokaj en tiuj tempoj.

Interesaj eĉ kuriozaj reguloj por ni estis ĉi tempe. Sed eĉ en la plej eksterordinaraj el ili faras senson. Ekzemple estis strikte malpermesita por edziniĝitaj virinoj observi la ludojn, tian rajton havis nur knabinoj – la partoprenantoj konkuradis nudaj …

La plej nekredebla okazaĵo en la historio de la ludoj estas deklarita mortinta ludanto por venkanto. Kazo: unu speco de ludo nomata pugilat kaj estis ĉifro de lukto kaj boksado. Ambaŭ en si estis serioza negoco (des pli kombinitaj!) – ĝi permesadis mortigajn batalojn kaj la rezultoj estis aŭ morto aŭ konfesante malvenkitan. Unu ludpartoprenanto aplikis mortigan kapton, sed la alia, per lastaj fortoj (nelonge antaŭ li mortis), sukcesis bati lin en la kapo tiel forte, ke la unua agnoskis sin malvenkita. Oni anoncis la gajnanton, sed interalie li jam estis mortinta …

Mi ne scias kiel financis la unuajn ludojn, por mono kaj materialajn rekompencoj oni ne parolas. Gajnante signifis gloron kaj honoron dumvive.

Tiuj kunvenoj estis uzata ankaux de oratoroj, poetoj, filozofoj montri sian verkon al multe pli ampleksa grupo de homoj.

Ni festu!

Al “spektaklo” estis miriga! Imagu momente: la heroldoj ĉirkaŭiras la tutan vastan teritorion avertante la ludojn en honoro de la Dioj kaj atentigante halti ĉiujn batalojn por ke ne koleri Ilin!

Kaj ili haltis, la plej grave!

Grandan aŭtoritaton havis tiamaj Dioj, ĉu ĉar ili vivis sur Tero? ..

………………………..

Tio estis la komenco. Poste, kiel kutime okazas en homaj aferoj, rapide venis aliaj Dioj, venis la tempo de memorinda frazo de la fama roma satiristo Juvenal*

Panem et circenses (pano kaj spektakloj)

Kaj poste alia post alia jarcento – kaj panon faligis …

Londono 2012 Olimpikoj

– Lla plej multekostaj Olimpikoj en la historio – preskaŭ 14 miliardoj

– Se vi kalkuli la mono elspezis en la preparado de sportistoj en diversaj landoj dum la kvar-jara periodo la kvanto estos ŝvelis ege. (Mi eĉ ne pensu diri al mi pri la disvolviĝo de la sporto, ĉi tie ni parolas pri plenmano de elitaj atletoj.)

– Sponsoro Makdonals konsentigis kondiĉon ne vendi aliajn ajn ol lian frititajn. (Dume la “patronoj” nomas tiujn kiuj aĉetas profitojn kaj privilegiojn.)

– Ni vidis la malfermon pri kio antaŭi informis nin ke kostos milionojn malpli ol en Pekino, sed ĝi estas brila, nova kaj nevidebla.

– Ktp

=========================================

En la mondo oficiale http://www.worldometers.info/ nuntempe 900 milionoj homoj malsatadas. Fakte, probable multe pli – en tiuj statistikoj estas nur homoj en malsataj landoj, malsataj en Bulgarujo kaj en viaj landoj ne estas en la nombro.

Tiu problemo estas “zorgo” de la riĉa mondo, periode kolektiĝas forumoj por diskuti kion fari.

Samtempe ses personoj ankoraŭ mortas de malsato (laŭvorte!).

Por cirkoj sen pano daŭre elspezas miliardojn pli.

=========================================

Spirite nova, senprecedenca kaj vere Olimpika malfermo por mi estus io tiamaniere:

 

Grupo de homoj en la mediocampo, lumigita de lumĵetiloj. Oni aŭskultas

“Antaŭ vi estas ĉiuj, kiuj laboris por la preparado de tiuj Olimpiaj Ludoj.

Aplaŭdu ilin!

Neniaj efektoj kaj diversaj “geniojestos, ĉar ni destinis monon por malsataj homoj sur la Planedo.

Metu manon sur via koro kaj apogi nin, homoj! “

 

Olimpika fajro kaj himno!

Ludoj komenciĝas.

…………………………………..

Mi sentas aflikton de mia plezuro, rigardante olimpikoj ĉi jare…

________________________________

* Juvenal havas multajn frazojn kiuj estas inda transepto, sed estas ne. Kial mi ne scias … Ekzemple “Publika opinio indulgas akcipitron kaj punas kokidon” (Libro I, Satiro 2)

Drako

La plej fama el la famaro fabelula!
Sendube bone priskribita de la homa fantazio, ĝin “konas” la tuta homaro.

“Priskribita de la homa fantazio”? Hm…

Rigardu la foto – sur ĝi estas viva ekzemlero de antaŭ nelonge malkovrita drako – liliputo. Ili vivas sur la tero hodiaŭ!

Ĉu ĝi difirencas de l`elpensita?

Avino Marto

Se vi ne scias kiu estas avino Marto bonvolu legi tie kaj tie.

Ĉi jare mi sincerkore bondeziras al vi estu sanaj kaj gajaj per viva bulgara martfadeno:

Feliĉon al vi, amikoj!

Protesto kontraŭ ACTA

Sofio, 11.02.2012.

De bulgarlingva blogo ACTA LA VISTA, BABY!

Pli ol 10000 junuloj protestis kontraŭ kaŝe subskribita ACTA de la bulgara estraro.

Ili estas kontraŭ ACTA pro:

  • provo alligi la juron el civitana al privata;
  • reaktiviĝas morala malnoviĝinta labormodelo;
  • alvokos leĝofaradon je rompado de la homaj rajtoj;
  • labormodelo (t.n. “couch potatos”), kiu PIPA, SOPA kaj ACTA defendas, estis de XX jarcento. La solvo estas nova modelo (kiel ekz. iTunes de Apple).

Fotoj de la protesto

Protest SOPA/PIPA!

Karajamikoj,

La liberaj internetuloj diras hodiaŭ

Haltu!

al la leĝoj kontraŭ la Libero

Stop Internet Piracy Act (SOPA) kaj Protect IP Act (PIPA).

Kiaj ain konvinkaj argumentoj ne povas konsideri la cenzuro. Mia vivsperto diras, ke neniam la cenzuro farigis bonon, sed malbonaĵojn – ĉiam!

Mi subtenas la protesto!

La piroj, kiuj…

Proksime al mia domo troviĝas malgranda agrabla kafejo. Jam dum kelkaj da jaroj mi kutime komencas sian tagon frumatene eltrinkante tason da kafo. Ĉiutage, senescepte!
Iom post iom estiĝis grupeto – amika medio de konstanta reprezentantaro.

Antaŭ monato, alproksimiĝante kafejon mi vidis tra la vitrino la amikinojn “konspiri” kliniĝantaj super kelke da belegaj piroj, eligitaj de saketo sur la stando.
“El kie ili estas?” – pensas mi – “Oni povas selektiti el kelkaj da kilogramoj por reklamo aŭ foto, sed kial? Ja en kafejo nevendaspirojn, ĉu?”

Piroj por reklamo

Mi eniras kaj de la pordo:
–         El kie estas tio miraklo? – demandas.
–         Mia rikoltaĵo – respondas la ridetanta vendistino Ceca (ŝi loĝas en la ĉirkaŭaĵoj de Sofio) – alportis iom por vi.
–         Ho Vi, brave! – diras mi – Sed ne estis necese embarasiĝi elektante ilin, ili evideble estas tre belaj. Ĉu de unu fruktarbo ili estas?
–         Kia fruktarbo, la mia tuta ĉirkaŭbarilo estas superŝutita. Kaj nenio mi elektis, ĉiuj estas samaj.

Mi rimarkis – Mariana kaŝridetas ĝis kiam mi prenas piron kaj komencas trarigardi ĝin. Ŝajnas tute normala piro, nur ke estas malorde perfecta.

La lasta repliko de Ceca atingis min ĝuste kiam la pirtigeto iom embarasis min. Kaj mi komprenis, kaj ankaŭ ne povis ekkredi:

La piroj evidentiĝis dekoraciaj lagenarietoj!

Mi estas vidinta plej variajn lagenarietojn.

Sed tiajn mi neniam vidis.

– Prenu por si – diris Ceca.

Kaj mi prenis. Rigardu ilin:

La pomo estas vera

 

 Nia hejma ceremonimajstro Milĉo:  “Kio interesa ĉi troviĝas, ke li fotas?

Nenion mi komprenis! Devus pripensi…

Ĝis kiam mi skribis suprajn liniojn mi pensis, ke eble malsukcesos interpreti veran impreson de la realaj lagenarietojn.

Venis en mian kapon ankaŭ ke imitaĵo povas esti perfecta kaj vivi sian vivon. Ĉio dependas de majstreco…

Ekzemploj multaj, mia estas muzika – el fama opero majstre farita baleton!

 La fame konata baletistino Maja Pliseckaja en la baleta suito Carmen

Parto 1; Parto 2; Parto 3; Parto 4; Parto 5

Bonsukcesan Novjaron!

Feliĉan Novjaron, homaro!

La pasintjaro forportu ciojn malbonaĵojn!

La Novan alportu ununure mirindajn bonaĵojn por ke gajaj kaj ĝojaj bonvenigu la Sekvontajn!

  

Estu sanaj,karaj!

Nia knabineto resaniĝis!

Deni

La inkubo de la terura malsano finis!

La nia knabineto resaniĝis, la kuracado finiĝis antaŭ monato.

La nia – ĉar ankaŭ niaj, de l`amikoj, koroj suferadis dum ĉi tiuj senfinaj tagoj, monatoj, jaroj. Sed ĉiu el ni konservis kore esperan fajrereton.

Nun ni estas senfine feliĉaj, ke l`espero venkis!

Sennuban estontecon, admirinda familio, neniam plu la suno kaŝiĝas por vi!
Feliĉan vivon, karega Deni, neniam plue la malbono trovi Vin!
La Dieca justeco postulas tion!

…………………………………………………………………….

La nekredebla patrino skribis en sia blogo:

Unufoje, kiam Vi kuntuŝis la morton, komprenas kiom altvalora estas la vivo. Komprenas kiom altvalora estas la homoj. Komprenas aflikte iel neserioze, nepriresponde disĵetas tion, kio estas donacita al Vi. Tio, kio estas la plej valora. Tio, kion vi havas ne laŭ merito, sed laŭ kompato – la Vian Vivon. La vivo, kion ni disĵetadas ĉiutage en senutilaj esperoj, en stultaj deziroj por posedaĵoj, vestoj, manĝaĵo kaj luksaĵoj, sed forgesas ĝoji je tio, kion ni ĉi havas. Ni priĵuĝas sian feliĉon, amon, la homon apud ni, la niaj idojn, gepatrojn, geamikojn apenaŭ tiam, kiam foje ni povas ilin perdi aŭ, ve, jam forperdis.
Mia ido venkis leŭkemion. Deni venkis!
Dio mia, tiom da emocioj kaj reakcioj elvenas mian kapon, de “ALL bite the dust!” ĝis sovaĝulaj saltoj kaj neartikigitaj krieĝoj.
Dun 2 jaroj mia dujara filineto elkreskis en hospitalo kaj ofte mi devas ripeti al si “ŝi estas 4-jara, ŝi estas infano, ŝi estas nur je 4” akceptante ŝin kiel plenaĝa homa estulo.
Ĉio finiĝis feliĉe danke la bonega medicina teamo, al kiu ni troviĝis en la infana kancerfako de VMI-Plovdiv (Bulgario ВМИ-Пловдив), ankaŭ danke la subteno de ĉiuj vi, kiuj estis apud ni.
Danke al Dio por ĉio! Por tio, ke mia bubo estas “sovaĝulo”, kio (laŭ d-ro Stojanova) helpis al ŝi ne cedi antaŭ malsano. Por tio, ke la doktoroj pruvidĝis tiel bonaj. Pro tio, ke mi estas Benita per eksterordinaraj geamikoj.
Ne rapidu pensi plej malbonon, homoj!

/Bonvolu legi Infanoj! kaj Ĝoja sciigo /

Tragika amo

Memoru min bela!

Tiel ekdeziris la vintro kaj pribeliĝis por siaj lastaj tagoj ĉi-jare. 🙂

Sed…neatendita sekvo: laŭorda tragika senespera nerealigebla amsento…


Tra la fenestro ambaŭflanke: “Vi estas belega!”

2011

Estu vivaj kaj sanaj, homoj!

Feliĉon, amon kaj sukcesoj dum la 2011!

 

Bonŝanco, inda por Gines

Hundo en la mamzono.
(rakonto, inda esti kristnaska, de mia fratino Munikontin
bulgarlingve):

Antaŭ 20 da tagoj mi renkontis mian konatulino. Bone talenta ĉe la regiono de la mamoj. Eĉ ege! La silikonmamuloj envias! 🙂

Estas varme kaj ŝia bluzo estas malfermita.

Ni interparolis pri tio kaj alio kaj subite ŝia ĉebrusto strange ekmoviĝas! Enigas mi rigardon – io moviĝas!
Senrompi paroladon ŝi ŝovas la manon ene kaj ion alĝustigas. Aŭskultas ion kiel “miaŭ”…
Kion fariĝas?!?

Eble mi ŝajnis sufĉe konfuzita kaj ŝi diris al mi “vi ne atentu – vekiĝis”…

Nu, mi tiam malpacienciĝis!

– Kiu vekiĝis?!
– Denĉo.
– ?!? Kio estas tio “Denĉo”?
– Malgrandigite de Najden. (trovita, trafita)

Kaj ŝi rakontis al mi…

Ia vespero, reveninte hejmen, ŝi ekaŭdis strangan ploron apud vojo. Enŝovis la arbustejon ŝi trovis en taseto por kafo ĵusnaskitan hundeton. Tute malvarmegita! Ŝi ekprenis rapide ĝin kaj sole pri kio ŝi divenis fari estis enigi ĝin en sia sino por varmigi ĝin.

Hejme ĉiuj (memkompreneble 🙂 ) unuvoĉe deklaris, ke ŝi estas freneza kaj malfeliĉa undeto nepre mortos. Siaflanke ŝi ambiciis kaj dirism ke ne permesos tion!
Kai komencis doni nutraĵon al ĝi ĉiujn 20 min. per gutilo. Tagnokte!

Ĝia domo estiĝis ŝia sino – ŝi enigis vindotukon en sia mamzono. Ja ŝi devas iri al laboro!

Antaŭhieraŭ mi denove renkontis ŝin. Denĉo ankoraŭ estis en “sia domo”. 🙂 Ekvidinta, ĝi provis elrampi aŭskultante niajn voĉojn por vidi “kio okazas”. Sed ĝia ungetoj similas pinglojn…

Ĉu vi komprenas? La hundeto estas ĉiam ĉe ŝi!

Por tiuj, kiuj diros al si “ne havis laboron kaj…”:
Mia konatulino laboras multe por malmulte da mono kaj dum “libera tempo” estas purigistino en loĝejbloko. Loĝas kun sia familio en malgranda loĝejo.

………………………..

Tion rakontis mia fratino en sia blogo.

Unikegan bonŝancon havis la hundeto, ĉu ne? Preskaŭ neebla!

Sed ne malpli nekredebla estas l’animo de tiu ordinara virino…

Ĝoja sciigo

En “Infanoj!” mi montris foton de mia virtuala amikino kies filineto estas malsana pro leŭkemio. Ĝi estis farita ĝuste kiam la vivsavantaj kuraciloj mankis en Bulgario kaj la situacio estis tro tragika. Dank’al retamikoj ni sukcesis liveri kuracilojn por la tuta periodo de la kuracado kaj nun mi ĝoje povas diri, ke ĉio progresas pli kaj pli bone. Mi estas tre feliĉa! Jen iuj el fotoj dum diversaj monatoj:







=============================================================

Bedaŭrinde, nenio bonan oni povas diri pri evoluo de la problemo en Bulgario. Io pli –  “la reformoj” de la ministaro tre malbonigis situacion kaj nun la kuracistoj pretas strikon pro maleblo kuraci kaŭze de manko da mono.

Scienca metodo

Ŝerce por la serioze

Skribadas mi tion kaj alion pri la homo kaj lia evoluado, sed malserioze iel. Kie estas mia scienca metodo? Por graveco oni devas uzi sciencan metodon!

Pensas mi kiel sin afekti seriozan mienon. Kaj elpensis: mi modlos homon por trastudi lian evoluon!

Dirita – facile, farita…hm!

Plej aŭtoritata estas matematika modelo. Kio tuj defalas – mia matematika kapablo estas aritmetiko…

Vole ne vole mi uzos sciencan ruzecon – modlos homon simile de infana ludkonstruaĵo Lego.

Mi kuspas manikojn.

Mi formas fundamentan parton kaj en ĝi metas substancon nomatan “Animo”, “Menso” aŭ kiel vi ŝatas kaj por kiu estas la tuta konstruaĵo. Mi nomas tiun aĵon “Kapo” por oportuneco.

Por ke ĝi povu funkcii mi faras konstruaĵon por provizado, almoviĝado, reproduktado kaj tiel plu necesaj agadoj, kiu mi nomas “Korpo”.

Kaj kompreneble, por ke Korpo povus funkcii mi apartigas pecon de eblecoj de la kapo por la kompleta direktado.

Jen, konstruaĵo estas preta. Mi nomas ĝin “Homo”. Beleta aspektas. Iomete anguleca, sed ĉu ni ĉiuj estas belegaj?

Mi kluĉas movilon, la dentoradoj ekmoviĝas kaj Homo ekfunkcias. La Kapo okupiĝadas per siaj kapaj agoj, la Korpo liveradas necesaĵon, Homo iras tien-ĉi tien, pliboniĝas, plibeliĝas, murmuras… Ideala modelo!

Bone, sed multe da bono ne estas bone!

Ĉu vi memoras la parton de la Kapo, kiun ni aparigis por direktado? Ĝi decidis, ke ne estas prijuĝita!!! Pro kio do ia animo, kiu eĉ brakon estas ne kapabla ekmovi kaj povas nur ĝemsopiri, estrados ĉion?! Se mi gvidas Korpon kaj de mi dependas vivo, mi estas la plej grava por la Homo entute!

Kaj komencis arda evoluado…

Ĝis kie ĝi atingis vi mem vidas!

……………………

Nu, ne! Tiu fino ne plaĉas al mi. Tiom pli, ke ne estas vera – nuntempe la kapoj de multenombraj homoj funkcias laŭ destino.

Se vi ne veras, rigardu en la spegulo kaj vidos unu!

Stefka Sabotinova

in memoriam

Belega bulgara najtingalo forlasis tiun mondon.

Sonĝo, vi, mia sonĝo,

sonĝo suspektemulo,

kial min frue dormigis…

“Mi deziras vidi sunplenan verdant landon kun gaiaj bonaj homoj sur la stratoj.”

Oni diris, ke Stefka Sabotinova estas el kantistinoj, kiuj ne detruas fortikaĵojn, sed konkeras animojn…

Ŝia voĉo estis talento de Dio!

Stefka Sabotinova 

Faliĝis la montaro

kaj superŝutis tri ŝafistojn,

tri ŝafistojn, tri amikojn.

Unua petas:“Lasu min,

Min atendas unua amatino.”

Dua petas:”Lasu min,

Min atendas mia fratino.”

Tria petas:” Lasu min,

Min atendas mia panjo.”

Respondas la montaro:

“Jen al vi, tri ŝafistoj –

amatino sopiras tag-tagmeze,

fratino sopiras dumjare,

panjo sopiras ĝistombe.

Ĉu do ne vivas ni en la 19 jarcento, ha!

“Ĉu do ne vivas ni en la 19 jarcento, ha!” tralegis mi antaŭtempe.

Vere, ni ne vivas eĉ en la 20-a. Ankoraŭ des pli antaŭlonge estis kiam ni vivis en grotoj.

“Tio ne gravas” – pensas mi – estas grave, ke ni konvinkitece marŝas antaŭen!

Sed…se iu marŝadas sen orientado (tra dezerto, ekz.) li iras direkte antaŭen kaj aliras…el kie ekmarŝis! Ĉu ni havas orientiĝon? Aŭ jam ŝvebas malantaŭen sur senelira cirklo?

Mi jam skribis mian opinion, ke la homo apartiĝis de la besta mondo kiam komencis zorgi pri sia animo. Kiam li ekkomencis penradi, dancadi kaj kantadi.

Ĉu iu el ni (ne profesiulo!) rememoras en la nuntempa mondo pri tiaj aferoj? Ĉu vi, karaj geamikoj, kantadas al viaj idoj, rakontadas fabelojn kaj interesajn okazintaĵojn al ili, ludas kaj dancas kun ili? Aŭ la TV, la komputilo kaj stebita faldo! Dum ni samtempe mono, mono, ĉiam ankoraŭ mono. Por la panpeco, por la manĝaĵo, por dominado similajn al ni…

Vere, ne estas facile. Por ke ni havas por si mem, ni devas ellabori multfoje pli – havi por tiuj, kies laboro estas preni pli grandan parton de la ellaborita. Ni donas ĝin al ili murmurante, sed ankaŭ kun espero, ke iam ni estos en la ilia nombro… Kiel diris Eugene V. Debs “Riĉaĵo – tio estas la ŝparaĵoj de multaj en la poŝo de unu”. Do, ĉiu el ni esperas, ke estos tiu “unu”…

Kaj tiel, rapidmarŝante antaŭen…male sur senelira cirklo?

Jes, ankaŭ nun estas homoj en homaro, kiuj diras: “He vi, haltu, ni marŝadas erardirekten!” Sed kiu aŭskultas ilin – ja ili estas inter malriĉuloj, ne povas esti alie…

Ĉu do ne vivas ni en la 19 jarcento, ha!, en la 21-a ni estas! Kaj pli kaj pli rapide ni ŝanĝiĝas genetike, kiel estis skribita en ia informaĵo pri sciencaj esploroj. Eĉ baldaŭ oni povus enmeti kromprogrametojn en niaj kapoj – kiel fiere skribis en alia loko…

Genio kaj geniulo

La invento konsistas en tio, vidante ion, kion ĉiu vidis, ekpensu tion, kion neniu ekpensis.” Albert St-George

La bulgaroj diras la samon pli simple: ĉiuj scias ke tio estas maleble, venas stultulo kiu ne scias kaj faras inventon. 🙂

La scivolemo movas progreson.

La sekreto de la sciencistoj estas, ke donas al si senrespodan demandon kaj ne rezignas ĝis kiam ne respondas. Se sukcesas – fariĝas genioj, se ne – antaŭuloj de genioj… 🙂 Enigme estas, ke plej ofte la demando havas nenian praktikan valoron en momento, sed posttempo fariĝas tro grava.

La fundamentuloj rulmovas la neĝbaleton kaj jen – la lavangego estas preta. Ĝin faras geniuloj, la homoj kapablaj rigardi de alia vidpunkto. Iliaj aĵoj plibonigas la homa vivo.

Pri unu el ili mi rakontas.

Tiuj ĉi tagoj mi hazarde rimarkis bulgarlingve „И все пак тя се върти…”  (Kaj malgraŭ ĉio ĝi turniĝas…).

Danke de la interesiga titolo mi eksciis pri unu homo kun granda animo kaj granda menso.

Menso kaj animo. La fundamenta kaŭzo por unu granda kaj samtempe simpla inventaĵo. Tiom simpla, ke mi miris kial ĝis nun neniu divenis. Kaj mi komprenis: necesas grandegan animon kaj ĝustan menson. Kaj homamon!

Do, vi vidu mem:

Q Drum

Q Drum Tri Film Productions, Inc. 


La reganto de la vivo

Varmege. Deziras nenion. Por ke ne malkomponiĝas, plej bone estos sidi ien pli malvarmetan kun frosta trinkaĵo kaj saĝumi. Intelekte labori… 🙂

Mi tiel faris kaj jen rezulto:

Naskiĝante ni estas pura blanka paĝo, sur kiu tuj komenciĝas enskribaton de nia individua karakterizo. Kiaj personoj ni estos kaj kia estos nia sorto dependas de tio, kiu kaj kion enskribadis, kion ni aldonadis.

Ĉu vi konsentas?

Aŭ vi opinias, ke ni alvenas sur la Tero kun antaŭe horare priskribita sorto – ĝis la tagoj kaj horoj?

Mi ne riskas juĝi.

Sed en ambaŭ okazoj ni konsumas nian propran vivon, ĝi estas nia kaj neniu povas regi gin.

Sed ŝajne ne estas tiel…

Ĉu pro varmego aŭ pro frosta trinkaĵo, al mi subite ekbrilis ke ni, homoj, dum la tuta sia vivo estas subiĝemaj plenumantoj de la volo de absoluta reganto! Liaj senvolaj sklavoj. Ekde ekploro post naskiĝo gis la morto eĉ sekundo de nia vivo sen ĝia kontrolo malekzistas.

La reganto de la homo, tiu absoluta tirano, nomiĝas sento.

 

Neniam ni spertas ion, neniam faras ion sen en ĝi sidis sento. Ĉu kiel ega aŭ eta emocio, ĉu trankvila, kaŝita, nevidebla, nesentebla eĉ por ni mem – ĉiam ĝi estas.

Kiel ĉiuj sklavoj, ni provas ribeli kontraŭ ĝia tiraneco. Profesorojn kaj lernejojn ni kreis – instruigi nin “malobei al ĝi, superstari, premi, gvidi ĝin” k.t.p. elpensaĵoj. He, ni gvidos ĝin – kiom la ridigisto gvidas la reĝo!..

Filozofoj kaj psikologoj saĝumas temon. Tio kaj alio – se nur ne devas konfesi, ke la sento ĉeestas en fundamento de nia tuta esenco, agado, vivado. “Ĝi havas gravan rolo por konduto de la homo.” Kia rolo, he vi, la sento gvidas la tutan nian konduton ekde komenco ĝis la fino niaj!

Ĝi devigas nin

–          Malesperiĝi, spite de ĉia logiko;

–          mortigi ninsimilulojn kontraŭ ĉia logiko nur ke ia teamo gajnis ludo per balo;

–          penegi kiel frenezaj lerni ian muzikinstrumenton ĉar ĝuste nia sento ne povas sen muziko;

–          malsupreniĝi terurprofunde en la tero aŭ grimpi sur neeble altaj montosuproj nesciate kial;

–          mortigi sian idon kaj akcepti la sorton de nekonataj infanoj kaj homoj kiel nia propra;

–          ekrideti kaj bonsaluti al nekonatuloj;

–          pardoni aliajn kaj sin malsenkulpigi; kontraŭe;

–          subpreni nin la penso, ke ĉiujn 5 sekundojn unu infano mortas pro malsato sur nia planedo;

–          deziri por si ankoraŭ pli, kaj pli, kaj pli, bone sciite, ke tio signifas malpli, kaj malpli, kaj malpli por iuj;

Ankoraŭ sennombraj “Ĝi devigas nin”. Se vi deziras – en tia varmego devigas min skribi tiajn fantasmagoriojn en mia blogo kaj vin – legi ilin… 🙂

Sed tio ankoraŭ ne estas la plej malbono!

La sentoj havas sian “socion” kun fortuloj kaj “ĉefoj”. Ili estas kapablaj mobilizi la sentojn de pacema kaj amikema popolo kaj instigi ĝin mortigante multe da homojn sklavigi alian paceman kaj amikeman popolon. Posttempe neniu el tiuj ordinaraj homoj ne povas diri logike kial li faris tion…

Ĉu tiel obeemaj ni restos ĉiam? Ĉu nia produnteco estas nenio!?

Ĉiu reganto havas malforton!

Ĉiu homo havas forton!

Nia forteco estas la saĝo, ne restu la sentojn senkontrole gvidi vin!

La monda milito

La lasta monda milito finiĝis.

Ĉiuj atributoj estis disponeblaj por unu serioza milito – fortaj armeoj, strategoj kaj taktikistoj, nova armilo (kiu surprizadis flugante ne al kie estas elpafita), ĉefroluloj kaj perfiduloj, laŭtegaj blovorkestroj kaj, kompreneble, altranga orakolo antaŭvidanta senerare!

Feliĉe, sen sangoverŝa por partoprenantoj.
Bedaŭre, sangoverŝa por viktimoj de la nemilitanta loĝantaro – rezulto de potenca emocia radiado, kontraŭ kiu ankoraŭ ne estas malkovrita reakcion.

Kaj, kiel ofte okazas je milito, kiuj opiniis ke neniu povas kontraŭstari ilian fortecon ricevis siajn surprizajn malvenkojn.

La bona maljuna Europo rezistis ekspansion.

La venkintoj triumfas, malvenkatoj ŝanĝas la generalojn kaj komencas preparon por sekvonta milito. Mankas tempo, la nova mondmilito estas malantaŭ horizonto, kaj intertempe atendas kelkaj da lokaj…

Nevidebla lingvo de la Universo

Kelkafoje jam mi skribis pri la homaro kaj la cetera viva mondo. Mia antaŭa skribaĵo pri nia kato Milĉo revenas min al la mia ŝatata temo. Legante mian rakonton vi eble pripensis, ke nia dialogo kun Milĉo estas konata verkista maniero, ja ĝi estas neebla.

Sed ĉu? Daŭrigi la legadon

Milĉo

Mi promesis al nia nova kanada amikino Felici rakonti pri Milĉo – ŝia lasta adoranto! 🙂

Milĉo alvenis nian domon antaŭ 4 jaroj – nia amikino donacis lin al ni post la morto de nia hundo Kolĉo. Kaj tuj li fariĝis egalrajtulo.

Ekde hieraŭ li restadas ĉirkaŭ mi kiam mi sidas apud komputilo, supreniras la skribotablon por “rigardi ĉu la skribado estas sukcesa”. Ĝis kiam antaŭ nelonge ekhavis kuraĝon diri: “ĉu Vi ne skribos ree ion por mi?”* Daŭrigi la legadon