Scienca metodo

Ŝerce por la serioze

Skribadas mi tion kaj alion pri la homo kaj lia evoluado, sed malserioze iel. Kie estas mia scienca metodo? Por graveco oni devas uzi sciencan metodon!

Pensas mi kiel sin afekti seriozan mienon. Kaj elpensis: mi modlos homon por trastudi lian evoluon!

Dirita – facile, farita…hm!

Plej aŭtoritata estas matematika modelo. Kio tuj defalas – mia matematika kapablo estas aritmetiko…

Vole ne vole mi uzos sciencan ruzecon – modlos homon simile de infana ludkonstruaĵo Lego.

Mi kuspas manikojn.

Mi formas fundamentan parton kaj en ĝi metas substancon nomatan “Animo”, “Menso” aŭ kiel vi ŝatas kaj por kiu estas la tuta konstruaĵo. Mi nomas tiun aĵon “Kapo” por oportuneco.

Por ke ĝi povu funkcii mi faras konstruaĵon por provizado, almoviĝado, reproduktado kaj tiel plu necesaj agadoj, kiu mi nomas “Korpo”.

Kaj kompreneble, por ke Korpo povus funkcii mi apartigas pecon de eblecoj de la kapo por la kompleta direktado.

Jen, konstruaĵo estas preta. Mi nomas ĝin “Homo”. Beleta aspektas. Iomete anguleca, sed ĉu ni ĉiuj estas belegaj?

Mi kluĉas movilon, la dentoradoj ekmoviĝas kaj Homo ekfunkcias. La Kapo okupiĝadas per siaj kapaj agoj, la Korpo liveradas necesaĵon, Homo iras tien-ĉi tien, pliboniĝas, plibeliĝas, murmuras… Ideala modelo!

Bone, sed multe da bono ne estas bone!

Ĉu vi memoras la parton de la Kapo, kiun ni aparigis por direktado? Ĝi decidis, ke ne estas prijuĝita!!! Pro kio do ia animo, kiu eĉ brakon estas ne kapabla ekmovi kaj povas nur ĝemsopiri, estrados ĉion?! Se mi gvidas Korpon kaj de mi dependas vivo, mi estas la plej grava por la Homo entute!

Kaj komencis arda evoluado…

Ĝis kie ĝi atingis vi mem vidas!

……………………

Nu, ne! Tiu fino ne plaĉas al mi. Tiom pli, ke ne estas vera – nuntempe la kapoj de multenombraj homoj funkcias laŭ destino.

Se vi ne veras, rigardu en la spegulo kaj vidos unu!

Online

Mi vekiĝas, etendiĝas, sed al mi estas iel ĝene. Kvazaŭ io ĉirkaŭŝvebas. “Ĉu la vetero ŝanĝiĝas kaj influas al miaj maljunaj ostoj?” pensas mi.

Malfermante fenestron mi ekrigardas ekstere. Ĉio ŝajnas en ordo – l’aero estas freŝa, la suno estas aperonta. Kaj tamen io ne estas kiel devas esti, mi sentas.

Subite mi konscias: eĉ unu person ne estas vidata! Nek sur la strato, nek en la fenestroj vidalvide, nek en magazenoj malsupre. Kaj nenia sono aŭskultas, nenia aŭto trapasas.

Kio fariĝas? Ĉu la urbestro ordonis ĉiuj urbanoj forlasi Sofion por lavi ĝin kaj mi ne havis konon pri tio? Sed tiaokaze estus videbla iu specialvestita kiu kolektas gapemuloj kiel mi.

Ne estas tio.

Plu nenia penso alvenas min kie homoj povas malaperi.

Mi ekfunciigas la komputilon por ekscii ion, ke la formikoj surrampis mian dorson…

La mia malnoveta maŝino varmiĝas malrapide, mi frapetas malpacience. Finfine alklakas piktogramon de Opera.

Kaj tuj mia kato Milĉo, dormanta sur la planko, supresaltis per la kvara piedegetoj, ekkuregis kaj sin kaŝis en sia plej certa kaŝejo.

Ĝis kiam mi, surprizita, alrigardas kio ektimis lin, en la ĉambro ŝajne kirlovento ĉirkaŭturnas. En la monitoro – ĥaoso, nenian bildon povas percepti, al ĉiuj direktoj sinpelas surskriboj kaj bildimaĝoj. Kaj ia homsvarmo – ŝajne miliono da homoj parolas samtempe!

Mi rigardas malkomprenanta kaj ektimigita. Mi havas senton ke tuj el monitoro elŝutiĝos amaso da homoj. Kia estas tiu fenomeno, kio fariĝas, ĉu aliteranoj konkeras Sofion?!?

Subite ekbriis al mi: ĉiuj sofianoj enretiĝis kaj estas online!

………………

Surverŝita ŝvinton mi vekiĝis. Ĉifoje efektive.

Fi, kia terursonĝo, he!

Etendiĝante, mi etendas manon al la komputilo…

___________________________

Bonvolu klaki vian impreson:

Kuriozaĵo

Antaŭ kvar monatoj mi metis “Flag Counter”-n en miaj blogoj – bilgarlingva “Графът” kaj ĉi-tiu esperantlingva.

Por mi estis interese sciiĝi el kiuj mondlandoj oni vizitadas min, antaŭ ĉio mian esperantoblogon, kompreneble. Rilate “Графът” mi supozis, ke eble kelkaj da miaj vizitantoj estas en eksterlando kaj simple scivolemis en kiuj landoj ili estas.

Tutlogike mi atendis multenobrajn flagetojn ĉi-tie, kaj nur unuopajn – en “Графът”, ja ĝi situas en bulgarlingva blogspaco de WordPress.

Sed surprizo!

Ĝis hodiaŭ la esperanta “La Grafo en Esperanto” estis vizitita el 34 landoj kaj la bulgarlingva “Графът” – el 61?!

Kiu lingvo estas internacia – ĉu la bulgara aŭ Esperanto? 😀

Mi ŝercas, kompreneble.

Serioze ekpensinte, mi konkludis:

La bulgaroj estas movemaj. Sed kie ajn ili troviĝas, proksime aŭ male, neniam rompas sian ligon al la Patrujo!

___________________________

 

Serioza ŝerco!

Dum la lastaj 25 jaroj en bulgaraj urboj pli kaj pli egiĝas problemo “parkejo”. Iom post iom aŭtomobiloj alproprigas la urbojn kaj forigas la urbanojn ne nur el la stratoj, sed ankaŭ el la trotuaroj. Rigardu:

Nur malgrandaj urbaj terenoj (gettoj?), nomitaj “piediranta zono”, estas antaŭdestinataj por la urbaj homoj. Tie ili povas trankvile piediri – se ili bonŝance alvenis tien per…aŭto aŭ alia motorilo.

Sed oni venkas la Naturon ne estas facila afero! Ĝi havas fortegan armilon – la evoluo!

La scienculoj inventis novan urban rason – Homo Parkourus!
Karakterizecoj: elastaj kaj moviĝemaj korpoj, fortaj kruroj, lerteco, persisteco kaj kapablo de sentimaj saltoj.
Jen kelkaj karakterizaj reprezentantoj Homo Parkourus fotitaj dum ilia movado en urbo:

(la surskribo: Ne aliigu Sofion, aliigu sin mem!)

La Naturo estas la Granda!

______________________
Karaj geamikoj, “la nova urba raso” kompreneble estas ŝerco. Sed la invado de la aŭtoj – ne!

_______________
Bonvolu klaki vian impreson:

Cherche la fame

Ĉi skribaĵo ne estas eseo pri laŭdo de la Virino!
Nek por blasfemoj pri Ŝi.
Por la unua al mi antaŭlonge forpasis aĝo (ja tia laŭdo ĉiam kaŝas “malantaŭajn pensojn” 😉 ).
La dua – mi (kiel ĉiuj viroj) estis suferinto de la virinoj, sed ili ankaŭ suferadis de mi, do, pli bone mi nebabilu… 🙂
Tio ĉi estas miaj pensoj relate al la realeco.

De la besteco la homo heredis evoluan devidon de la laboro. La viro prizorgas fizikan parton de vivado – nutradon kaj defendon. La virino – daŭgigon de gento ne nur fizike, sed (multe pli grave) intelekte. Ŝi estigas matricon de sekvonta generacio – tuta ĝistiama scio kaj lerteco.
Do, se iu estas kulpa ke ni malproksimiĝis tiom de la bestoj, tiu kulpulo estas la Virino!

Iamaj aferoj de la Komenco, eble pensas vi.
Nu, ne tute…

La homaro ekdelonge komprenis la garavecon de la “spirita individuo”. Ĝi estas atentacentro centjarojn. Religioj, filozofioj, klerigo, edukado, eĉ psikoanalizo…
Kaj tamen, la gravego restas flanke.
Oni parolas pri “mankantaj unuaj jaroj”, ĉu ne? Kion vi komprenas, aŭskultante ĉi vortojn? Persono, kiu ne estas bonedukita…
Fakte, la unuaj jaroj de la vivo estas tro gravaj por la spirita bazo de la sekvonta evoluo de la persono. Dum ili li alkutimiĝas ricevi kaj resencigi informojn. Kiel li faros tion dependas de tiuj unuaj jaroj.
Kaj kiaj ili estos de kiu dependas?
Denove “cherche la fame”! Dank`al Dio…

Miaj gastinoj, bonvolu:
@}-`-,—

La rideto

La 2-an de oktobro (unuan vendredon de la monato) estis la Monda tago de la rideto. La homoj tutan tagon ridetis unu alian.

Rideta mondo!

Ridetis mi dekstren kaj maldekstren laŭ instrukcioj de novaĵmedioj. Kaj miras: mi ne sentas nenion festan, unu el miaj kutimaj tagoj. Kaj ektimas: ĉu ekde morgaŭ mi estos devigita malrideti ĝis la unuan oktobran vendredon 2010?!? 😀

Homoj, se vi forgesis rideti, unuopa festotago ne helpos al vi! La kuracilo estas unika:
ESPERANTISTIĜU!

Mi scias…

…ke nenion scias!

Koketemo de unu granda filozofo, kion la homoj tiom plaĉis, ke ĝis nun daŭradis repeti ĝin kun profundsenca fizionomio kaj sekreta plezuro.
Ja ne – la frazo estas perfecta indulgenco!

Ja ŝajne evidentiĝos, ke granda parto de niaj ĝisnunaj konoj estas nur iaj eraraj aŭ komencunuaj rimarkoj sur skribpapero forĵetita en la korbeto de Iu (?).

Kaj vere – la scienculoj nun jam ekkomencas okupiĝi per temoj kiuj ĝisbaldaŭ estis nepenseblaj! Esto de animo; la tempo kiel parta, sed ne tuta esto; eĉ genetiko de la soĉistoj!
Malsimpleco… Sidas mi, malemante pensadi. Kaj por pli facile komencis imagi:

La Homo (ĝeneraligeco de homaro) senmove travivas sian vivon kuŝante ventraltere (aŭ dorsaltere). Li atente studadas la parteto de tero antaŭ li (aŭ de ĉielo supre).

Formiĝis sciencoj, imagoj pri la Mondo k.t.p. Seriozegaj, argumentitaj per faktoj kaj ideoj. De tempo al tempo venteto alblovetas Lian nukon (io pikas Lian ventron), sed tio alkalkulas kiel “ankoraŭ neklarigataj anomalioj”. Ja finfine homo al siaj okuloj kredos, al kio alia!

Kaj tiel, iom post iom, ĝis kiam…ekblovegas tempesto (tertremo)!

Imagante ĉion-ĉi, mi enpensiĝis (nevole! 🙂 ) :

Ĉu ni, la homoj, ankoraŭ kuŝante vivadas aŭ jam ekmoviĝis?

Edifa fabelo

Iam, en pratempo, – tiel komencas veraj fabeloj – estis eta vilaĝo. La loko estis malgranda kaj vilaĝanoj konstruis domojn (tiam nur el ligno) tre dense.

Kaj, kiel ofte samokazas en malvasteco, rapide interrilatoj de vilaĝanoj estiĝis ĉiu kontraŭ ĉiuj.
De kiu najbaro alrigardis edzinon, de kiu najbara kokino bekis ion en korto – ja se al Vi estas malvaste ĉiam eltrovos motivon por elverŝi sian koleron!

Unufoje, dum unu varmega kaj ventohava tago, subite ekbruliĝis la domo de unu el “plej amataj” vilaĝanoj.

Ekkriadis li, ariĝis ĉiuj. Nenion faras, restas videmuloj. Iuj eĉ komencis rikaneti.

Bone, sed la fajro ege pligrandiĝis, timige fariĝis! Eksilentis homoj komprenante, ke se daŭrigos same la tuta vilaĝo povas foriĝi. Sen longa hezito ĉiuj dizkuris kun akvoplenaj kaldronoj kaj siteloj kaj malbruligis fajron.

Poste helpigis sian samvilaĝanon ripari sian domon, kaj eĉ donacis al li po ia hejntapiŝo kaj kuireja vazaro. Homeco estas, devas helpi unu alian, ja ankaŭ al alia povus okaze…

Kaj – kiel plej ofte finiĝas ĉia memestimanta fabelo – ili ekvivadis feliĉe!

Nu, ne entute: de kiu najbaro – edzinon, de alia… malvasteco, ĉu vi memoris? Sed la vilaĝo estiĝis kaj la posteularo nun krakas sur klavaro en la tuta mondo.
…………..
Kion? Kia estas l’edifo? Mi ne scias.
Ja en fabelo ne estas dirita, ĉu ili (la posteularoj) memoras kiel malbruligas incendion en la vilaĝo?…

Kiel ni homiĝis?

Kio ekpuŝis nin sur la vojo de saĝo?
La tablo kaj seĝo eble helpis, sed neeble ili estis komenca movilo – ankaŭ multenombraj vivaĵoj manĝas simile, sed ne fariĝis saĝuloj (malgraŭ ke… 😉 ).
Al ni oni ripetadis dum multe da dekjaroj “la laboro farigis la homon”. Io, kio malbonas sub ĉia kritiknivelo – sen kiaj ajn sciencesploraj eksperimentoj ĉiu rimarkis, ke laboro estas ago de multaj vivaĵoj. Ne nur kondiĉe – akiro nutraĵon ekz. – sed ankaŭ absolute: konstruo de domo, amasigon de rezervoj k.t.p.
La solvon de tia malfacila demando mi restas por la grandaj intelektoj. Mi nur skribos la ideon, subite veninta en mia modesta kapo… 🙂

Imagu al vi:
Longa vintra nokto. Antropoidoj, satdormitaj kaj sataj, enuas senpedikiĝante.
Kaj subite iu fierulo decidis parade, rakontante siajn ĉasan aventurojn. Komencante, li plu kaj plu entuziasmis, ja la publiko elmontris intereson.
/Tiel naskiĝis la rakontantoj, antaŭuloj de la verkistoj./

Alia, pli vigla, enviviĝante en la rakonton eksaltis kaj komencis ilustri ĝin per tuteblaj korpomovoj.
/Naskiĝis la danco./

Publikaro vigliĝis, komencis eligi diversajn tirajn sonojn.
/Naskiĝis la kantado, muziko./

Tria (kun lertaj manoj) ilustris sur la flanko de la kaverno la aventuron.
/prapatro de komiksoj, naskiĝis la pentrado./*

Poste, kiam viroj estis ekstere pro viraj agoj, virinoj, penege restigantaj idojn en kaverno (ja ekstere io povus elmanĝi ilin!), divenis – komencis rerakonti aventurojn, kiuj por ili mem estis interesaj. Riĉigite ilin per teruraĵoj eduke…
/Naskiĝis la fabeloj./

Tiel naskiĝis l’artoj!

Kaj ili influis niajn praavojn de besta vojeto al homa vojo!
Ilia la plej ega merito estas, ke stimulis fantazion – ion, kion bestoj ne posedas. Kaj kio estas vera movilo de la kono. Ja ĉio kono komencas fantazie – la supozo fakte estas fantazio, sed ĝi estas en fundamentoj de la scienco.

Nu, pruvu al mi, ke ne estis tiel! 😀

______________
* Rokaj desegnaĵoj en granda bilgara kaverno “Magura”.

Azeno

Mi ne scias kiel estas en diversaj landoj, sed en Bulgario la azeno estas unu de plej maljustaj dombestoj. La homoj ŝarĝegas ĝin ĉar estas eltenanta. Batas ĝin, ĉar estas tolerema. Ofendas ĝin, ĉar ĝi estas fidema kaj pacienca.
Ĝiaj oreloj jen estis longaj, blekego tondravoĉa…ĉu ni envias aŭ kio?
Ni altribuas al ĝi niajn malbonajn ecojn. Kaj antaŭdiris ĝin. Nu, provu diri al iu persono “Vi estas azeno”! 🙂
Sed ĝi estas estaĵo multe pli subigita de la naturaj leĝoj kiujn ne rompas senrespondece kiel faras ni.
De antaŭ miljaroj oni uzas azenan lakton kiel kuracilo kontraŭ diversaj malsanoj. Iam kiam devis fari vojon sur la tereno antaŭe ekirigis azenon – ĝi ĉiam elektas la plej oportunan vojon! Ĉu ĝi estas malsaĝulo? 🙂
Kial, do, ni ofindiĝas kiam diras al ni “Vi estas azeno!”?

Ankaŭ de mi bulgara fabelo:

> La bienulo devis iri al akvomuelejo. Ŝarĝis Azenon per 2 grandegaj sakoj greno, ekrajdis grasan Ĉevalon kaj ekiris.
– Ho! – ekĝemis Azeno – kiom pezegaj estas la sakoj! Mi spiregas. Se mi falos, mi mortos. Mi petas vin, Ĉevaĉjo, helpu min. Diru al la bienulo transporti la unuan sakon sur vi.
La Ĉevalo ŝajnigi sin neaŭdanta…
Sur unu ŝtonplena loko la Azano stumblis, falegis kaj mortis sub la sakoj. La bienulo surlokigis sakojn sur ĉevala dorso, vipis Ĉevalon kaj ekirigis antaŭen.
– Eh, fraĉjo! – eksopiris Ĉevalo – Se mi estis pli prudenta obei vin… <

Al la fabelo mankas moralon por fino. Verŝajne, ĉar la bienulo estas la plej granda “azeno” en ĝi… 😀

La malproksima 1963-a jaro. Mia filineto Anja jam estas preta por marŝo al Balkano. Ŝi kaj l`azeno rapide interkompreniĝis kaj dum la marŝo ni malfacile kuratingis ilin…

Eĉ pensante maleblas homo…

… farigi sin batalanto por tutmonda justeco!

Indignoplenaj pensoj krakas en mia kapo:
“Ankoraŭ kiom da tempo la mondo igos laŭ metodo “ne rigardu ĉi-tien, rigardu tien!”? Kaj ni ĉiuj obeeme rigardas – al religia malamico, al ia “nedemokratia” ŝtato (kiun devas farirgi tuj demokratian), al “malbona” komunismo, al la intrigoj de CIA (Central Intelligence Agency), al la malamiko en polititko, najbareco, pantalono… Ĉiam gravegaj problemoj kaŭze de kiuj iufoje ni eĉ interbatalas.

Kaj pro kio? Sole nur, por ke ne venu en nian kapon rigardi kiel vivadas la homaro. Ĉia, la saĝega, la supro de la piramido, bildo kaj similaĵo de Dio! Nuna homaro komplete vivanta:
– grandega parto de la homaro absolute mortas pro malsato;
– grandega parto estas ĉe la limo de antaŭa parto;
– tute malgranda parto posedas tro grandegajn riĉaĵojnq kiuj entute ne estas necesaj al ili por vivo.
Kial do, ni ne paroladis, ne kriadis ciutage pri tio?
……………………..
Ĝuste mi pense ekscitis kaj perceptis penson de la publiko:
“Nu, do! Ni ne povas plibonigi nin, li pri la mondo al ni parolas!.. “

La seĝo

Ruze mi elpensis – la tablo estis fariginta nin potenculoj de la Tero!
Sed la ĝia kuzo la seĝo?

La seĝo estas alia afero. Ĝi faris el la homo Homon, kaj plue el la Homo – HOMON. Jen kiel:

La unua “tablo” estis loko, kie surmetadis akiritan manĝaĵon. La homoj eksidadis apude. Kiel okaziĝis. Vere, ia ordo – malegalrajteco – ekzistis (resto de la besta epoko). Sed nur en la disdivido de manĝaĵo – plej multe kaj plej bona por tiuj, kiuj zorgis provianti. Fera logiko de la Naturo!
Nun per eta fantazio ni povas imagi kiel iu el tiuj “respondeculoj” elektis fiksitan lokon apud manĝaĵo – tie estis plej komforte por li. Kaj eksidadis sole tie. Se estis okupita, liberigis ĝin per “bato postkole” 🙂 – ja li estis el fortuloj!
Kion devas fari malfortuloj? Krome altreni ŝtonon por si mem (kaj “naskiĝis” la propra apartenaĵo 🙂 ).

La seĝoj kaj la tablo estiĝis kiel dunaskitaj – la unua kreskas, la alia ankaŭ. Ja la manĝaĵo devis esti submane! Surmetis glatan platon sur ŝtonoj kaj starigis la tablon.

Kaj komenciĝis…

Ĉiu deziris lian seĝon esti “speciala”. Kaj iom post iom – de simpla ŝtono ĝis trono! Ĝi afektis gravecon, la homoj uzis ĝin ne nur kiam manĝadis. Sur seĝo ripozas, en fotelo sin instalas, seĝapogiloj elpensis (ankaŭ por manoj 😉 ). Estimas ĝin, eĉ konsilon donas unu alian: “ Ne elsidu ĉar senigos vin de la seĝo…” Nuntempe por eksidado sur iu seĝoj oni elspezas milionoj kaj militegas politike…
En kian staton ni venis – al seĝo humiliĝis, ne al persono!
Homa afero – elpensis ion por utilo kaj farigas ĝin impertinenta.

Mi fantazias sed ne entute:
Ekzistas pruvoj, ke neandertaloj uzis seĝojn.
En Romio distinga atributo de la diktatoroj estis speciala seĝo – sella curulis.
En antikva Egiptio de la faraonoj faris seĝojn el diversaj materialoj kaj eĉ plibeligis ilin per eburo kaj gemoj.
La monarkioj – sidi ĉe la monarko estas granda privilegio.
En nuna epoko vi mem scias kiel grave estas sur kia seĝo vi sidas.
Sed…ĉiam l`infanoj ŝatas sidi sur la planko!

Kaj vi? Ĉu por vi la seĝo estas gravega?

Uf, sufiĉe pri la seĝo! Mi elsidiĝos por ekmoviĝi.

La tablo

Kie estas nia komenco? Nia, de la homaro. Kiel ni fariĝis “la piramidasupro”? Neniu scias certe. Eĉ tiuj, kiuj asertas ke scias. Sed iuj el ili diras “la Dio farigis nin”, aliaj – “el la simioj”, triaj elkosmaj farigas nin…
Normale – kiam ni malscias ion, supozadas. Tiom pli kiom malpli scias.
Bone, sed se “sciantuloj kaj povantuloj” unuavice supozas kaj poste serĉas pruvojn, ĉu mi povos fari samon? Ja mia ŝatata frazo estas “kaj la plej grandaj intelektoj estas homoj kiel ni – ne estas seneraraj”.
Laste – erari – scipovas ankaŭ mi. 😉 Do, mi supozas kaj ĉu miaj pruvoj kostas vi diros. Jen:

La tablo
– Nu, eksidu “sur” la tablo – invitis nin la dommastrino.
“Interese, kial ni, bilgaroj, diras “sur” sed ne “ĉe” la tablo?” – ekpensis mi – “Eble ĉar ĉiam preferas esti “sur”.”
La sekvintaj ojazoj ( 😉 ) forigis mian intereson pri ĉidemando. Sed en mia kapo daŭrigis zumadi muŝeto “la tablo, la tablo”… Kaj unutage mi decidis liberiĝi: kial tia tablo ne lasas min trankvila!
Estis kial!

Kia maniere la homo – unu el multenombraj neallogaj vivaĵoj – fariĝis potenculo de la Tero?
La plej grandega inventaĵo – la tablo!
Ĉu vi ridas? Ne rapidu! Pripensu:
La homo estiĝis homo kiam ekkomencis manĝadi ne kie trovis manĝadon, sed kune sur fiksita loko, “hejme”.
Ekde tiam diversaj pli fortaj bestoj ekestis kaj forestis, sole la homo estiĝis pli kaj pli forta kaj saĝa…dankeme la tablon.

En la fino de la malfacila tago la parenco kuniĝadis ĉe la tablo. Manĝante ili interparolis, rakontis plej intereson de tago, disdividis la taskojn por sekvonta tago – kiu laboros, kiu gvidos ĉe la tablo… 😉
Iom post iom la tablo estiĝis la plej grava punkto en la vivo de la homo – simbolo de io tre grava. Interalie, ĝi jam fariĝis objekto, ne nur loko. Kaj iom post iom tiom varia, ke nun eble neniu povos finnombri ciujn variecojn. Kvadrata, ortangula, triangula, ovala, ronda, longa, centra, randa, komuna, familia – kia ajn adjektivon vi pripensis ĝi konvenos!

Ĉe tia grava loko neeblas sidiĝi kiel ajn – aperis rangogrado de siĝlokoj.
Ekkomencis ankaŭ aranĝado, ordiro… Kiu kie devas siĝi, kiel priservas, kiel manĝadas – tute scienco.

Kaŭze de la tablo estiĝis nova profesio – kuirarto. Kuiri ĉiuj scias sed unuaj scipovas! Pri la plej spertaj kuiristoj nun scias eĉ tiuj, kiuj neniam manĝis iliajn manĝaĵojn.

Tiel la tablo fariĝis fundamento de la homaro. Kaj nun la vivo estas malebla sen ĝi. Al kie vi returnis sin ĉiam vidis ĝin – ĉe la tablo, sur la tablo, sub la tablo…
Jes, ankaŭ sub la tablo – amata loko por la infanoj, vera vivlernejo… 😀