Ĉiuj homoj estas denaske liberaj kaj egalaj laŭ digno kaj rajtoj. Ili posedas racion kaj konsciencon, kaj devus konduti unu la alia en spirito de frateco.
Hieraŭ finis siajn 60 jarojn la Universala Deklaracio de Homaj Rajtoj akceptita kaj proklamita la 10an de decembro 1948 de la Ĝenerala Asembleo de Unuiĝinta Naciaro.
Kiom da homoj el tuta homaro ekmemoriĝas Ĝin?
Kiom da homoj el tuta homaro tralegis Ĝin?
Kiom da homoj el tuta homaro ricevis eĉ parteton de la proklamitaj rajtoj?
Nun, 60 jarojn poste, pri Ĝi ofte paroladas, ankoraŭ pli ofte eĉ babilantoj (skribantoj) mallegis Ĝin…
Ni, ordinaraj homoj, estas pardonitaj. Tion, kio ni scias de rerakonto sufiĉas. Ja ni komprenas, ke Ĝi ne estas leĝo: “Tial, nun, la ĜENERALA ASEMBLEO proklamas tiun ĉi Universalan Deklaracion de Homaj Rajtoj, kiel komunan celon de atingo por ĉiuj popoloj kaj ĉiuj nacioj,”.
Sed kiom da ŝtatoj vestigis la proklamatajn rajtojn per leĝoj?
Malgraŭ ĉio tamen, hodiaŭ, post la Deklaracio, la Mondo ne estas la sama. Ĉar Ĝi diras kia li devas esti kaj li plej malmulte ŝajnigas sin konfuzigita por ke ankoraŭ ne estas…
Por mi tute sufiĉas Artikolon 1! En ĝi estas skribita ĉion. Kaj ni, esperanrisroj, realigas “devus konduti unu la alia en spirito de frateco”.
Ja pro tio ni eklernis esperanton?
La Grafo en Esperanto 